2.12
Atque haec quidem perceleriter confecit; nam et
urbem constituit, quam e suo nomine Romam iussit
nominari, et ad firmandam novam civitatem
novum quoddam et subagreste consilium, sed ad muniendas opes regni ac populi sui magni hominis et
iam tum longe providentis secutus est, cum Sabinas
honesto ortas loco virgines, quae Romam ludorum
gratia venissent, quos tum primum anniversarios in
circo facere instituisset, Consualibus rapi iussit easque in familiarum amplissimarum matrimoniis
collocavit.
2.13 Qua ex causa cum bellum Romanis Sabini
intulissent proeliique certamen varium atque anceps
fuisset, cum T. Tatio, rege Sabinorum, foedus icit
matronis ipsis, quae raptae erant, orantibus; quo foedere et Sabinos in civitatem adscivit sacris conmunicatis et regnum suum cum illorum rege sociavit.
ch. 8
2.14
Post interitum autem Tatii cum ad eum dominatus
omnis reccidisset, quamquam cum Tatio in regium consilium delegerat principes (qui appellati sunt
propter caritatem patres) populumque et suo et Tatii
nomine et Lucumonis, qui Romuli socius in Sabino
proelio occiderat, in tribus tris curiasque triginta discripserat (quas curias earum nominibus nuncupavit,
quae ex Sabinis virgines raptae postea fuerant oratrices pacis et foederis)—sed quamquam ea Tatio
sic erant discripta vivo, tamen eo interfecto
-- --
multo etiam magis Romulus patrum auctoritate consilioque regnavit.
ch. 9
2.15
Quo facto primum vidit iudicavitque idem, quod
Spartae Lycurgus paulo ante viderat, singulari imperio et potestate regia tum melius gubernari et regi
civitates, si esset optimi cuiusque ad illam vim dominationis adiuncta auctoritas. Itaque hoc consilio
et quasi senatu fultus et munitus et bella
cum finitimis felicissime multa gessit et, cum ipse
nihil ex praeda domum suam reportaret, locupletare
civis non destitit.
